19. Tylko dajcie mu czas, dajcie czasowi czas.

 Przepraszam za zwlokę. Wiem, że długo nic tutaj nie pisałam, ale ostatnio czas ucieka mi przez palce. 

Sol, dziękuję, że odpisałaś na moją prośbę. :) Dzięki Tobie mam kilka pomysłów na dalsze rozdziały, więc jest szansa, że pojawią się w miarę szybko ;) Częściowo chyba spełniłam Twoje oczekiwania względem treści. Resztę wplotę w następnych częściach. :)

 Tylko dajcie mu czas, dajcie czasowi czas.

Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart, Anglia
   -Cholera... -warkną grzebiąc w kieszeni, z której po dłuższej chwili wyjął paczkę papierosów i zapalniczkę. Wprawnym ruchem wyjął papierosa i wsadził go sobie do ust. Przez  chwilę siłował się z zapalniczką, żeby wreszcie móc zaciągnąć się dymem.
   Tego było mu trzeba...
   Pochylił się do przodu wychylając się lekko przez barierkę. 
   Wysoko... 
   Wykrzywił usta w parodii uśmiechu. Czego innego mógłby spodziewać się po Wieży Astronomicznej? Przecież to z tego powodu została zaanektowana przez nauczycieli astronomii... I przez uczniów, którzy upodobali sobie to miejsce na romantyczne schadzki. Parsknął przypominając sobie, jak zaledwie kilka minut temu, kilkoro z nocnych spacerowiczów uciekało w popłochu przerażonych wizją kolejnego szlabanu. Dla takich chwil warto było zostać nauczycielem.
   Wypuścił dym, który uformował się w małe kołeczka.  
   Sztuka...
   Zapalił kolejnego papierosa. Wiedział, że nie powinien tyle palić, ale i tak nie miał nic ciekawszego do roboty. W każdym razie, nie śpieszyło mu się do powrotu do swoich kwater. Skrzywił się i energicznie pokręcił głową chcąc pozbyć się natrętnych myśli. Nie wyszło mu...
   Pobawmy się...
   Jęknął wypuszczając papierosa. Powoli opadł na kolana chowając twarz w dłoniach. Jego ciałem wstrząsnął suchy szloch.
   -D-dlaczego mi to robisz? -wyszeptał szarpiąc się za włosy. -Dlaczego?! -wykrzyknął podrywając głowę. -Dlaczego, maleńka... -wyszeptał patrząc pustym wzrokiem w przestrzeń.
   Wariował...
   Przed wczoraj, gdy patrolował korytarze usłyszał śmiech. Myślał, że wreszcie uda mu się złapać osobę, która od pewnego czasu ośmieliła się z niego kpić. Niestety, zamiast delikwenta odpowiedzialnego za całe zmieszanie, znalazł małą, czerwoną piłeczkę, która rozpłynęła się, gdy tylko schylił się żeby ją podnieść.
   Wczoraj nie opuścił swoich komnat. Dyżur miał ktoś inny i postanowił odpocząć. Obudził go dźwięk charakterystyczny dla  otwierania okien w jego gabinecie. Poszedł tam, ale oczywiście nikogo nie zastał. Zamknął okno i jeszcze raz przeszukał cały gabinet. Był sam. Już miał wrócić do łóżka, gdy okno ponownie się uchyliło. Odwrócił się napięcie i o mały włos, nie poślizgnął się na szklanych kulkach, które pojawiły się znikąd.
   Co czeka go dzisiaj? Wolał nie wiedzieć. Miał dość... Chciał, żeby ten koszmar wreszcie się skończył.
   Płatki śniegu  powoli opadały na jego ramiona, ale on zdawał się nie zwracać na to uwagi. Klęczał na zimnym kamieniu jeszcze długo, aż wreszcie przemarznięty udał się najkrótszą drogą do swoich kwater licząc, że tym razem uda mu się uniknąć jakichkolwiek dziwactw.

 

   Patrzyła na niego. Ostatnimi czasy stało się to jej nawykiem. Zawsze znajdowała okazję, żeby wyłowić z tłumu jego niegdyś dumną postać. No właśnie… Starała się pozostać niewzruszoną, gdy spostrzegła jego lekko zgarbione ramiona, niechlujnie związane na karku włosy, które nieposłusznie układały się na jego twarzy wchodząc w zaczerwienione oczy. Shadow wyglądał koszmarnie i ona była temu winna. Zemsta miała mieć słodki smak, więc dlaczego czuje gorycz porażki? Musiały coś przeoczyć… Coś bardzo ważnego.

   Nie podobało jej się to. Nie lubiła rozczarowań, a tym właśnie okazał się ich plan. Miał być doskonały, a nie był....

   Shadow miał czuć się niepewnie, miał bać się własnego cienia. Miały udowodnić mu, że nie może bezkarnie znęcać się nad innymi. Ale efekt był zgoła inny. Profesor zdawał się być na skraju poważnej depresji. 

   Na zajęcia przychodził bez typowego dla siebie entuzjazmu. Nie witał się z nimi poprzez złośliwe uwagi, nie wyciągał nikogo na siłę przed szereg, żeby publicznie ukamienować wybranego nieszczęśnika. Nie... Siadał jedynie za biurkiem i  kazał im czytać. Czasami, na chwilę przerywał zajęcia teoretyczne i pozwalał im na praktykę. Ale wtedy, gdy stali naprzeciwko siebie ćwicząc zaklęcia, wyglądał tak, jakby był myślami daleko poza Hogwartem...

   Nie wiedziała jak rozmawiać z dziewczynami. Dla nich to była farsa. Głupia zabawa, która zdawała się je bawić. Dostarczała im sporą dawkę dreszczyku emocji, którego tak bardzo brakowało w ich spokojnym, monotonnym życiu. Było widać, że te dziewczęta z dobrych czystokrwistych rodzin, nigdy nie złamały żadnego punktu szkolnego regulaminu. Dlatego teraz zdawały się być uzależnione od conocnych wycieczek, podczas których mogły bezkarnie robić to, na co miały ochotę.

   Bezkarnie… Były ślepe. Nie wiedziały, że każde zachowanie ma swoja cenę. Cenę, którą w największym stopniu będzie musiał zapłacić Shadow.

   Z jakiegoś niezrozumiałego dla siebie powodu czuła, że musi mu pomóc. Dlatego nie mogła przerwać… Musi dowiedzieć się o co chodzi. Dlaczego tak bardzo przejął się ich głupimi dowcipami?

   -Gdzie Lunio? –Black rozejrzał się po Pokoju Wspólnym mając nadzieję, że znajdzie w nim wilkołaka. Nie było go. Ostatnio w ogóle nie było wtedy, gdy był potrzebny. Przeklęta Evans. Musiała się pojawić i namieszać mu w głowie. Niech zostawi Lupina  w spokoju i wróci do tej swojej Francji. Nie jest im tutaj potrzebna. Doprawdy, po co ta ruda małpa miesza się w sprawy których nie rozumie?!

   -Powiedział, że nie idzie. –mruknął James przeczesując włosy ręką.

   -Doprawdy? Co tym razem? –warknął rzucając się na wolne miejsce na kanapie.

   -Uważa, że to głupie i dziecinne.

   -Jakoś wcześniej mu to nie przeszkadzało. –teraz był już naprawdę wściekły. Ten rudy kościotrup zabrał im przyjaciela. –Co ona mu nagadała?

   -Kto? –James spojrzał na niego zaskoczony.

   -Lilliane Evans –zachichotał Peter i natychmiast zamilkł pod ostrym spojrzeniem Syriusza.

   -Co Evans ma z tym wspólnego?

   -James! Obudź się! –Black był coraz bardziej podirytowany zachowaniem swojego przyjaciela, który zadawał się być myślami gdzieś indziej. Nie znosił, gdy ktoś go nie słuchał. –Od kiedy Remus zaczął ignorować nasze akcje?

   -No… Jakoś niedawno.

   -Niedawno! Właśnie, niedawno! A dokładniej mówiąc to od września! –splótł ręce na piersi i wydął usta. Wyglądał jak naburmuszone dziecko. Peter parsknął rozbawiony wyglądem Syriusza i niemalże natychmiast skulił się w sobie. Znowu zrobił coś nie tak.

   -No i co z tego, że od września? –James nadal nie rozumiał. –Ma prawo nie chcieć uczestniczyć w naszych wypadach. Jego wybór.

   -To nie jego wybór, rozumiesz?

   -Nie, nie rozumiem. Może w końcu powiesz wprost o co ci chodzi?

   -O Evans!

   -Co ona ma z tym wspólnego?

   -James, możesz przestać zgrywać idiotę? Merlinie, ty naprawdę nie rozumiesz… Od kiedy ona tu jest, Remus zaczął unikać wypadów. Jak tak dalej pójdzie to zostanie prefektem! Wyobrażasz to sobie? Ten rudzielec już go przekabacił na swoją stronę. Zanim się obejrzymy, Lunio będzie nosił zielono-srebrny krawat i hodował węże! A jak dostanie odznakę, to do końca życia będziemy szorować kociołki! Codziennie! Nie śmiej się! To wcale nie jest ani trochę zabawne.

   -Histeryzujesz.

   -Ja NIE histeryzuję!

   -To nie jest wina Evans…

   -Następny! Nie broń jej. ONA jest winna! Nagadała mu coś i teraz go straciliśmy.

   -Merlinie, Syriusz, nikogo nie straciliśmy. –zaśmiał się. –Nawet jeżeli coś mu powiedziała, to Remi ma swój rozum. Przemyśli wszystko i wróci, zobaczysz. Jeszcze razem będziemy kopać Panią Norris w tyłek. –uderzył go w ramię.

   -Oby…

   James pokręcił głową. Doprawdy, jego przyjaciel naprawdę czasami był gorszy od dziecka. Nie znosił, gdy coś szło nie po jego myśli i przerażały jakiekolwiek zmiany. Ale miał rację… Pojawienie się Evans zmieniło parę rzeczy... i ludzi. 

   Świat jest dziwny. Ludzie są dziwni. Albo może to ona jest… dziwna? Tak, to na pewno ona jest dziwna. Jej babka nie byłaby sobą, gdyby nie wykorzystałaby każdej okazji do przypomnienia jej, że jest inna. Inna niż wszyscy. Ułomna i zarazem gorsza… A co, jeżeli to ona jest normalna, a wszyscy inni są wariatami? Świrami, którzy powinni spędzić całe życie na oddziale zamkniętym w szpitalu św. Munga? Bez różdżek, w białych kaftanach krępujących ruchy. Tacy bezradni…

   Wypuściła dym przez nos. Zaśmiała się cicho porównując się w myślach do lokomotywy. Co by powiedziała jej babcia, gdyby dowiedziała się, że pali ukradzione papierosy. Zaśmiała się w głos. Trzynastolatka paląca mugolskie świństwo. Gorzej! Czystokrwista dziewczynka paląca fajki… Byliby zawiedzeni.

   Zakrztusiła się. Nie lubiła tego cholerstwa. Miało okropny zapach i smak, ale mimo wszystko coś ją do niego ciągnęło. Dreszczyk emocji? Może… Zapewne oberwałoby się jej, gdyby starsze dziewczyny przyłapały ją na grzebaniu w ich rzeczach. Cóż, mogły lepiej zadbać o swoje rzeczy. Kto to słyszał, żeby takie coś zostawiać na wierzchu. A gdyby do dormitorium wszedł jakiś prefekt lub nauczyciel? Doprawdy, żenada…

   Tak, to zdecydowanie ludzie, a nie ona są dziwni.

   Odgasiła papierosa o mur zamku…

   Zamarła, a niedopałek wysunął się jej z dłoni upadając na posadzkę. Przestraszona oderwała rękę od muru. To było dziwne… Spojrzała na swoją dłoń… W momencie, gdy zapalony papieros dotknął kamiennej ściany, poczuła, jakby ktoś złapał ją za dłoń. Nie było to nieprzyjemne. Dotyk był ciepły i delikatny. Niewidzialna dłoń ścisnęła ją i niemalże natychmiast rozluźniła uścisk dając jej tym samym możliwość wyboru. Mogła zabrać dłoń przerywając kontakt, lub pozostać w tej dziwnej pozie. Wybrała to pierwsze i teraz tego żałowała. Dotknęła ściany zamku i z żalem zauważyła, że nic się nie wydarzyło. Nie było już tej przyjemnej obecności drugiej istoty. Dziwnej istoty… tak podobnej do niej. To ona była dziwna… Ta starsza kobieta, która ją wychowywała, matka jej matki, miała rację… Była inna. Odmienna. Ale czy było to złe? Pogładziła opuszkami palców stary kamień i odeszła.

  

Akademia magii Beauxbatons, Francja

   Kiedy odchodzi ktoś bliski twemu sercu czujesz ból i smutek. Czasami też radość i ulgę, ponieważ radość i smutek nie zawsze się wykluczają. Wtedy masz nadzieję, że jest im tam lepiej. Tam, w tym innym piękniejszym świecie. Masz nadzieję, że jest lepszy. To twoje pobożne życzenie. Bo przecież, gdyby nie to, to odczuwałabyś  jedynie smutek i strach. Obwiniałabyś się, że nie zrobiłaś czegoś więcej żeby powstrzymać śmierć.

   Wiele razy widziałaś ich dłonie. Białe, niemalże przeźroczyste.  Duchy brutalnie zamordowanych kobiet przychodzą żeby zabrać ich do swojego świata. Wyciągają swoje dłonie… Widzisz jak gaśnie światło w ich oczach. Nie ma ich, a ty masz nadzieję. Głęboko wierzysz w inny, lepszy świat…

   Ale co wtedy, gdy nasi bliscy zostaną nam wydarci siłą.? Co wtedy, jeżeli wiemy, że żyją? A może ta wiara jest kolejną naszą prośbą szeptaną w bezsenną noc, gdy nikt nas nie słyszy? Nie straciłaś jej.  Twoich oczach widzę nadzieję. Nawet czary maskujące nie są wstanie tego ukryć. Żyjesz dla niej… Gdyby umarła, umarłabyś wraz z nią. Kochasz ją… Twoją małą siostrzyczkę. Miałyście różne matki, ale to nie ma znaczenia. To ona została naznaczona, a ty nie chcesz zająć jej miejsca. Nie śmiałabyś… Już i tak za długo udajesz… A oni to widzą i mogą to wykorzystać. Musisz ją odnaleźć i przyprowadzić do domu… Do miejsca, do którego naprawdę należy. Tam jest jej miejsce. Wtedy wszystko będzie takie, jak być powinno. Stare rany wreszcie się zabliźnią…

   Lucille powoli podeszła do wampirzycy wpatrującej się w krajobraz za oknem. Zima… kolejna zima. Ile musiała ich już przeżyć? Dotknęła delikatnie jej ramienia. Ethel spięła się odruchowo, ale czując, że elfka nie ma złych zamiarów, powoli rozluźniała się pod ciepłym dotykiem jej skóry.

   To było miłe uczucie. Takie… inne. Jej ciało zawsze było zimne, choć nigdy tego nie zauważała. Nie zastanawiała się nigdy nad czymś takim jak temperatura czy pogoda. Takie sprawy zajmują zwykłych ludzi, których organizmy nie potrafią dostosować się do zmieniających się warunków. Jej to potrafił.

   -Wydaje mi się, że moja siostra znalazła twoją. –Ethel sapnęła cicho.

   -Gdzie?

   -Spokojnie, nie możesz tam tak po prostu pójść i wtargnąć do jej życia. Ona nawet nie wie, że nie jest człowiekiem.

   -Gdzie?! –powtórzyła ostro zrzucając przyjemnie ciepłą dłoń z ramienia.

   -Co zrobisz jeżeli ci powiem?

   -Pójdę po nią! To chyba oczywiste. –warknęła wściekła. –Powiedz mi, gdzie jest moja siostra!

   -Właśnie dlatego ci nie powiem. Wystraszysz ją tylko. Nie rozumiesz tego? Ona uważa, że wampiry to krwiożercze bestie. Została wychowana jak człowiek, ona myśli jak człowiek! Znienawidzi ciebie i siebie, a wtedy może zrobić coś głupiego, rozumiesz. –mówiła spokojnie patrząc wampirzycy prosto w czerwone oczy. Straciła nad sobą kontrolę. Delikatnie położyła dłoń na jej ramieniu, aby po chwili ostrożnie ją przytulić. –Nie możesz. Nawet nie jesteśmy pewni czy to na pewno ona.

   -Możemy to sprawdzić, ale muszę się tam dostać. Clarisso*, ja muszą być przy niej. –wyszeptała.

   -Wiem, ale poczekajmy jeszcze. Nie możesz od tak tam wparować. Zaprowadzę cię do niej, obiecuję, ale jeszcze nie teraz.

   -Kiedy?

   -Niedługo. Ale nie będziesz mogła z nią zostać. Przemyśl to.

   -Znajdę kogoś... Kogoś kto jej pomoże. 

   -Dobrze... 

   -Um... Clarisso, mogłabyś mnie wreszcie puścić? Nie jestem pluszowym misiem. 

   -Nie, masz za dużo kolców jak na misia. -zaśmiała się widząc, że wraca dawna wampirzyca. 

Akademia Yamato, Japonia

  Spojrzał na śpiącą obok niego dziewczynę. Była piękna… Jej długie czarne włosy rozsypały na poduszce wspaniale współgrając z fioletowym materiałem. Patrzył na jej spokojną twarz, podziwiał jej delikatne rysy, ciemne usta. Wyobraził sobie, że ma otwarte oczy. Były piękne. Ciemne, otulone długimi rzęsami.

   Nie mogąc się powstrzymać, wyciągnął dłoń i opuszkami palców pogładził jej policzek. Delikatnie, tak żeby jej nie obudzić. Pamiętał jaka była zmęczona. Zasypiała niemalże na stojąco, a mimo to uparła się, żeby pomóc mu z referatem na zaklęcia. Była niesamowita. Inteligentna i piękna. 
   -Twoja gwiazda. -zaskoczony spojrzał na Alkora. Nie zauważył kiedy przyszedł. Ascendance patrzył na jego dłoń z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Jego oczy nie były już złote. Musiał zdjąć zaklęcie, ale po co? 
   -Wszyscy poszli spać. -powiedział jakby czytając mu w myślach. Miał rację. Tylko ich trójka została w salonie. Spojrzał na dziewczynę, chcąc upewnić się, że nic nie zakłóciło jej spokoju.
   -Troszczysz się o nią. -nie mógł rozszyfrować znaczenia dziwnego błysku w oczach przyjaciela. Skinął delikatnie głową nie odrywając wzroku od tęczówek w kolorze lodu. 
   -Pamiętaj, Mourirdeaimer, ona jest twoją gwiazdą. Będzie świecić jasno, gdy będzie szczęśliwa. Nie pozwól jej zgasnąć. -Niezdolny do powiedzenia czegokolwiek, patrzył jak białowłosy odchodzi. Nie rozumiał jego dziwnego zachowania, jego słów. Ale coś mu mówiło, że zna odpowiedzi na swoje pytania, albo że kiedyś je pozna. 
   Uśmiechnął się delikatnie głaszcząc policzek dziewczyny. Po chwili wahania nachylił się nad nią i złożył pocałunek na jej czole. Wyprostował się patrząc z tęsknotą na jej usta. Nie mógł... wiedział, że tego nie powinien robić. Nie w ten sposób. 
   Delikatnie wziął ją na ręce z zamiarem zaniesienia ją do jej łóżka. Nie mogła przecież spać w salonie.

_______________________

*drugie imię Lucille. W późniejszych rozdziałach wyjaśnię dlaczego jest używane w pewnych sytuacjach ;)